Huidkanker is in Nederland inmiddels de meest voorkomende vorm van kanker en de incidentie blijft stijgen. In 2023 werden er naar schatting ongeveer 52.600 nieuwe basaalcelcarcinomen (BCC) vastgesteld en ongeveer 24.400 nieuwe gevallen van huidkanker exclusief BCC (waarvan circa 8.300 melanomen en 16.100 plaveiselcelcarcinomen of zeldzame huidtumoren). Opgeteld gaat het daarmee om grofweg ruim 75.000 nieuwe diagnoses per jaar. 

Die stijging is al langer zichtbaar: vanaf de jaren 2000 is er een duidelijke opwaartse trend, met een tijdelijke dip rond 2020 die grotendeels wordt toegeschreven aan uitgestelde zorg tijdens de COVID-19-periode (minder presentaties en dus minder diagnoses).  Ook de zorgimpact is groot: IKNL rapporteert dat veel patiënten langdurig onder controle blijven vanwege recidief en het ontstaan van nieuwe tumoren, en dat inmiddels bijna een half miljoen mensen leven die in de afgelopen 10 jaar de diagnose huidkanker kregen. 

Epidemiologisch gezien bestaat “huidkanker” vooral uit drie groepen: BCC (ongeveer 70%), plaveiselcelcarcinoom (PCC, ongeveer 20%) en melanoom (ongeveer 10%).  De drijvende krachten achter de stijgende incidentie zijn meervoudig: vergrijzing (incidentie neemt toe met de leeftijd), cumulatieve en intermittente UV-blootstelling en veranderend zongedrag, plus een hogere detectie door alertheid bij patiënten en zorgverleners.